Telefonia komórkowa pierwszej generacji
Pierwsze systemy telekomunikacyjne na bazie których budowano telefonię komórkową, wykorzystywały w sieci radiowej transmisję analogową. Używanymi wtedy standardami były NMT (ang. Nordic Mobile Telephone) oraz AMPS (ang. Advanced Mobile Phone System). Sieci w standardzie NMT (pierwsza sieć uruchomiona w 1981 roku) budowane były głównie w Europie. Większość wdrożeń systemów AMPS odbywała się w Ameryce Północnej. Istniała też europejska wersja tego systemu – TACS (ang. Total Access Communication System) zaimplementowana w Wielkiej Brytanii i Irlandii.
Telefonia komórkowa drugiej generacji
Wraz ze wzrostem liczby użytkowników sieci komórkowych używana w nich sieć radiowa stawała się coraz bardziej przeciążona. Ponadto, rozmowy można było stosunkowo łatwo podsłuchać, gdyż treść rozmów nie była szyfrowana. Nie można było rozwiązać tego problemu na bazie istniejących systemów analogowych. W tym celu w latach ’80 rozpoczęto prace nad nowymi rozwiązaniami. Nowe standardy sieci zaczęły wykorzystywać transmisję cyfrową, co znacznie zwiększyło pojemność sieci. Sieci wykorzystujące ten rodzaj transmisji określane były jako telefonia komórkowa drugiej generacji. Do najpopularniejszych} systemów należały wynaleziony w Stanach Zjednoczonych cdmaOne oraz bazujący na specyfikacjach Europejskiego Instytutu Norm Telekomunikacyjnych standard GSM (ang. Global System for Mobile Communications). GSM był pierwotnie projektowany jako system, który ma być zbudowany na obszarze Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, ale obecnie sieci w tym standardzie znajdują się w większości krajów świata (w połowie roku 2019 systemy GSM działały w 219 krajach na świecie[5]). Systemy drugiej generacji są obecnie najczęściej wykorzystywanymi sieciami komórkowymi, ciągle są rozbudowywane – zaimplementowano w nich na przykład przesyłanie danych na bazie komutacji pakietów (w systemach cdmaOne – specyfikacja IS-95B, w systemach GSM – technologie GPRS i EDGE).
Telefonia komórkowa trzeciej generacji
Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny (ITU, ang. International Telecommunication Union) na początku lat 90. rozpoczął pracę nad wymaganiami dla IMT-2000 – wspólnej platformy, w oparciu o którą miały działać systemy 3G. Nie były to specyfikacje konkretnego systemu, ale zbiór wymagań, które pozwalały ujednolicić usługi oferowane przez różne standardy oraz umożliwić współpracę pomiędzy różnymi systemami. Systemami zgodnymi z IMT-2000, które zostały powszechnie wdrożone są: UMTS (w połowie roku 2019 działający w 216 krajach na świecie[5]) i systemy z rodziny CDMA2000 (w połowie roku 2019 działający w 25 krajach na świecie[5], głównie w krajach Ameryki Północnej, w rejonie Karaibów i części krajów azjatyckich) .
Telefonia komórkowa czwartej generacji
Nazwa „4G” nie jest formalnym terminem stosowanym w oficjalnych dokumentach opisujących standardy telekomunikacyjne, niemniej jest ona często używana przez operatorów telekomunikacyjnych jako określenie systemów, których specyfikacje opisują przesyłanie danych z przepływnością większą niż ta oferowana przez obecne systemy 3G. Najczęściej określa się tak systemy oparte na standardach WiMAX i LTE (ang. Long Term Evolution). LTE jest zdecydowanie częściej wybierany przez operatorów jako przyszły element ewolucji, której podlegają zarządzane przez nich sieci i ma szanse stać się przyszłym globalnym standardem telefonii komórkowej.
