Telefonia komórkowa – infrastruktura telekomunikacyjna (oraz procesy związane z jej budową i eksploatacją), umożliwiająca abonentom bezprzewodowe połączenia na obszarze złożonym z tzw. komórek (ang. cells), obszarów kontrolowanych przez poszczególne anteny stacji bazowych. Charakterystyczną cechą tego typu telefonii jest zapewnienie użytkownikowi mobilności, może on zestawiać połączenia (oraz połączenia mogą być zostawione do niego) na terenie pokrytym zasięgiem radiowym związanym ze wszystkimi stacjami bazowymi w danej sieci.
Systemem telefonii komórkowej o największym zasięgu na świecie jest GSM[1] (około 80% rynku telefonii mobilnej[2]). Należy on do tzw. telefonii komórkowej drugiej generacji. W 2001 roku uruchomiono pierwszą komercyjną sieć telefonii trzeciej generacji[3]. Wśród wdrażanych na świecie systemów 3G najwięcej sieci (73%) zbudowanych jest na bazie standardu UMTS (ang. Universal Mobile Telecommunications System)[
